«Όχι, ευχαριστώ, έχω φάει…»
Το φαΐ είναι θέμα γούστου.
Είναι σε μεγάλο βαθμό υποκειμενική υπόθεση.
Αυτό που για κάποιον είναι λαχταριστό για κάποιον άλλον μπορεί να είναι αηδία.
Αυτό που κάποιος το βρίσκει φίνο και εκλεπτυσμένο, ένας άλλος μπορεί να το βρίσκει μασκαραλίκι.
Και εξαίρεση φυσικά δεν αποτελεί ούτε το Master Chef!
Διότι για κάθε πιάτο που μπορεί να το βλέπεις και να σου τρέχουν τα σάλια υπάρχει και ένα με το οποίο κρατάς την κοιλιά σου από τα γέλια (ή από τη βεβαιότητα ότι θα πονούσε αν το δοκίμαζες).
Όπως έχει συμβεί με ιστορικά αστείες περιπτώσεις του παρελθόντος, σαν τις παρακάτω:
Πουρές τσορίθο με bisque γαρίδας αστακού
Θα μπορούσε να είναι ξέσπασμα μετά από έξι βδομάδες δυσκοιλιότητας. Θα μπορούσε να είναι το καπό του αυτοκινήτου σου, που το είχες αφήσει παρκαρισμένο κάτω από σύρματα της ΔΕΗ και μετατράπηκε σε ιδανικό WC των περιστεριών. ΔΕΝ θα μπορούσε να είναι ένα πιάτο από το οποίο θα έτρωγες έστω και μια πιρουνιά. Γιατί άντε, πες ότι η γεύση του ήταν υποφερτή και μπορεί να ξεγελούσες τον ουρανίσκο σου. Τα μάτια σου όμως -και τον αναπόφευκτο συνειρμό ότι τρως σκ…ά- πώς θα μπορούσες να τα ξεγελάσεις;
Μπραντάδα με καπνιστό χέλι, παντζάρι, passion fruit και πεύκο
Και μόνο ο συνδυασμός ΟΛΩΝ των παραπάνω κάνει το τσιρλι-πιμπί να μοιάζει πιο βέβαιο και από τη (διαχρονικά γκαραντί) διασταύρωση μίλκο και ζαμπονοτυρόπιτας. Πέρα απ’ αυτό όμως θα σε απωθούσε να το δοκιμάσεις μόνο και μόνο από την εικόνα του. Εκτός κι αν θα τσιμπούσες ποτέ μεζεδάκι από πιάτο που δείχνει ξεχασμένο δίπλα στη λάντζα: Mε αποτέλεσμα να το πιτσιλίσουν τα άλλα άπλυτα και (εκτός αυτού) να πέσει πάνω η γόπα του σερβιτόρου από την ώρα που ξεχαρμάνιασε στα μουλωχτά στην κουζίνα.
Αυγό… γλυκό
Όταν θες να φας αλμυρό, θες να φας αλμυρό. Και όταν θες να φας γλυκό, θες να φας γλυκό. Αυτά τα μεσοβέζικα, τα παραπλανητικά μόνο δυσάρεστη έκπληξη μπορούν να προκαλέσουν. Γιατί τη στιγμή που έχεις φτιαχτεί ότι θα φας τηγανητό αυγουλάκι, λιγουρεύεσαι τις τηγανητές πατάτες, έχεις ήδη στο χέρι μια μπουκιά ψωμί για την απαραίτητη παπάρα και εντέλει αποδεικνύεται ότι πρόκειται για πανακότα, σφαιροποιημένο μάνγκο και κέτσαπ από… φράουλα, το λιγότερο που θες να κάνεις είναι να το τρίψεις στη μούρη αυτού που στο σέρβιρε.
Κουλί Παντελή
Ίσως ήταν καταπληκτικό. Ίσως ήταν το ωραιότερο πράγμα που έχεις φάει ποτέ στη ζωή σου. Δεν θα το μάθαινες όμως ποτέ! Διότι ανεξαρτήτως του τελικού αποτελέσματος, η διαδικασία παρασκευής στο θρυλικό κουλί που από μόνη της ήταν… κουλή θα σε είχε κάνει επιφυλακτικό. Και βλέποντας την έκφραση γνήσιας αηδίας του υστερικού Χαράλαμπου για το γλυκό του παραλία Παντελή (στο πιο επικό σκηνικό του Master Chef) θα το σκεφτόσουν τριπλά πριν βουτήξεις το δάχτυλο για να διαπιστώσεις αν όντως ήταν τόσο χάλια.
