Η τακτική των διερευνητικών επαφών δεν είναι εύκολο πράγμα καθώς είναι γνωστό ότι ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες.
Η κύρια ερώτηση σε αυτή την φάση είναι: Όχι «τι;» αλλά «γιατί;». Εξίσου σημαντική είναι η απάντηση στο ερώτημα:
Το «πρόβλημα του άλλου» πώς μπορώ να το αντιμετωπίσω εγώ; Υπάρχουν λεπτομέρειες που αρκετοί από εμάς αγνοούμε. Για παράδειγμα πολλά πράγματα λειαίνονται όχι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αλλά στο περιθώριο του coffee break. Ακούγεται ενδεχομένως περίεργο, αλλά είναι αληθές.
Στις διακοπές των εργασιών οι συμμετέχοντες δεν απομονώνονται στα γραφεία των αντιπροσωπειών τους. Παραμένουν στον ίδιο χώρο με την άλλη πλευρά καλλιεργώντας διαπροσωπικές επαφές καλύτερης γνωριμίας ώστε να μην ταυτίζουν τους συνομιλητές τους με το πρόβλημα. Παραμερίζουν λοιπόν με αυτό τον τρόπο, θέματα που πολώνουν και θα μπορούσαν να ακυρώσουν τη διαδικασία.
Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι το τραπέζι των συζητήσεων δεν είναι ποτέ τετράγωνο, αλλά στρογγυλό, για να μην υπάρχει ποτέ η έννοια της κορυφής και να αισθάνονται οι συμμετέχοντες ότι ξεκινούν όλοι με τους ίδιους όρους. Όπως αναφέρει σε άρθρο του στο Βήμα ο πρέσβης επί τιμή κ. Θεόδωρος Θεοδώρου:
«Για την επιτυχή έκβαση των διερευνητικών πολύ μεγάλη σημασία έχει η καλή γνώση των δυνατοτήτων και των επιδιώξεων της άλλης πλευράς. Αν μπούμε «στα παπούτσια του άλλου» κατανοούμε τα θέματα που τον ανησυχούν και κλονίζουν την εμπιστοσύνη του με συνέπεια την ακραία πόλωση και τον αδιάκοπο εξαντλητικό ανταγωνισμό.Ταυτοχρόνως όμως διαπιστώνουμε από την πλευρά του τις δυνατότητες που πραγματικά έχει, πέρα από τις δημόσιες προκλητικές του δηλώσεις».
