Η τέχνη της ζωής μοιάζει περισσότερο με πάλη παρά με χορό, με την έννοια ότι πρέπει να είσαι έτοιμος και ακλόνητος σ’ αυτά που συμβαίνουν απροειδοποίητα. Η αλήθεια είναι όμως ότι σε αυτό που συνέβη, δεν γίνεται να υπάρχει προετοιμασία, ούτε προειδοποίηση. Κάτι τέτοιο είναι μία στιγμή, ένας χτύπος λιγότερος και μετά η κατάρρευση. Ο Κρίστιαν Ερικσεν έπεσε στο χορτάρι σαν να τον ακούμπησε μία απειροελάχιστη ριπή ανέμου. Η καρδιά του τον άφησε για λίγο, αλλά ευτυχώς εκείνος φαίνεται ότι την έχει ξαναβρεί και κράτησε ξανά κοντά του την ανάσα, την πνοή.
Η ανησυχία, η αγωνία, η στεναχώρια, το σταμάτημα της αναπνοής όλου του κόσμου που παρακολουθούσε. Ο καθένας ξεστόμισε κάποια προσευχή, σε οποιαδήποτε γλώσσα και Θεό ξέρει και πιστεύει. Και όλες μαζί ταξίδεψαν στο σύμπαν, ενώθηκαν και εισακούστηκαν. Υπήρξε όμως και μία ακόμα συγκλονιστική ένωση. Μία διαφορετική εικόνα, αντίστοιχη της οποίας δεν έχει αποτυπωθεί στον φακό, την κάμερα, το μυαλό και ήταν τρομερά δυνατή.
Καθώς ο άτυχος Δανός ήταν σωριασμένος, οι συμπαίκτες του έτρεξαν κοντά και κύκλωσαν το κορμί του που έδινε τη μεγαλύτερη του μάχη. Ορισμένοι κοίταζαν έντρομοι, άλλοι του γύρισαν την πλάτη. Οχι από φόβο ή αποτροπιασμό, αλλά από αγάπη και σεβασμό. Είτε τους έδωσαν οδηγία (σ.σ.: μάλλον ο αρχηγός Σίμον Κιάερ), είτε το έπραξαν από μόνοι τους, το συμπέρασμα, η αίσθηση, όλα συνηγορούσαν ότι το βασικό ένστικτο της ενέργειας αυτής βασίστηκε στην ψυχραιμία και την ευθύνη.
Την επιθυμία τους να κρύψουν τον Ερικσεν, να μην επιτρέψουν σε κανέναν άλλον να έχει πρόσβαση στη σοκαριστική εικόνα. Εχτισαν ένα τείχος συναδελφικότητας, ανθρωπιάς, προστασίας. Οχι από τα αδηφάγα ΜΜΕ, ούτε απ’ όλους εμάς. Κανείς μας δεν αισθάνθηκε ανθρωποφαγία. Δεν ήταν ότι ήθελε κάποιος να κοιτάξει από την κλειδαρότρυπα. Απαντες αγωνιούσαμε. Να δούμε ότι αναπνέει, ότι μιλάει, ότι οι συγκλονιστικοί γιατροί με την άμεση επέμβασή τους, τον κράτησαν εδώ, μαζί μας.
Οποια όμως κι αν ήταν η πρόθεσή μας. Οσο καλές κι αν στάθηκαν οι σκέψεις μας, οι Δανοί ποδοσφαιριστές με τον κλοιό που σχημάτισαν αγκαλιασμένοι, έκαναν μία από τις πιο όμορφες κινήσεις, κοντράροντας με αυτήν, όλη την ανησυχία και το κλάμα ενός ολόκληρου λαού. Εάν λοιπόν ο κόσμος είναι μία σκηνή και ο βίος μία πάροδος, τότε εκείνοι συνέβαλαν ώστε η σκηνή να αποτυπωθεί με έναν υπέροχο προστατευτικό τρόπο και η πάροδος του Ερισκεν να μετατραπεί σε έναν δρόμο που οδηγεί σε άλλον μεγαλύτερο και πιο χαρούμενο, πλάι σε όσους τον αγαπούν και μακάρι ξανά και σύντομα πάνω στο χορτάρι.
Και στην επόμενη φωτογραφία που θα τον αντικρίσουμε, να βρίσκεται αγκαλιά με τη γυναίκα και τα παιδιά του!
