Ανάμεικτα συναισθήματα για μια σειρά που μας πήγε από τα κάτω στα πάνω και ξανά στα κάτω και ξανά στα πάνω κ.ο.κ.
11 χρόνια πριν, το Lost ολοκλήρωνε την πορεία του ως ένα τηλεοπτικό φαινόμενο, με ένα φινάλε που δεν άρεσε ιδιαίτερα σε πολλούς. Το 2021, το La Casa de Papel ολοκληρώνει την πορεία του ως ένα παγκόσμιο φαινόμενο της pop culture με φινάλε που μάλλον νερόβραστο το λες.
Το καλό το κράτησαν για το πρώτο μισό της 5ης σεζόν στο La Casa de Papel και μας άφησαν να περιμένουμε ένα τρίμηνο, αφού έχουμε θρηνήσει την Tokyo που όχι απλώς πέθανε, αλλά έγινε σκόνη και διασπάστηκε σε χίλιες μεριές.
Τα 5 επεισόδια για το β΄μισό της 5ης και τελευταίας σεζόν περνάνε μπροστά από τα μάτια του θεατή αδιάφορα. Συμβαίνει πολύ συχνά με τα τέλη σε τέτοια μεγάλα franchises της μυθοπλασίας.
Το σενάριο αντί να γραφτεί με τρόπο οργανικό, γράφεται για να δικαιολογήσει το τέλος. Γράφεται με μια επιβολή. Μόνο πολύ ευφυείς σεναριογράφοι τύπου Άαρον Σόρκιν μπορούν να κερδίσουν αυτή την επιβολή.
Οι σεναριογράφοι της σειράς είναι πολύ καλοί. Ευφυείς λογικά. Αλλά τι να κάνουν κι αυτοί όταν τα σχέδια τους είχαν σταματήσει στη δεύτερη σεζόν και συνέχισαν λόγω Netflix; Έχτιζαν την ιστορία σκηνή τη σκηνή. Δεν είχαν ένα συνολικό πλάνο. Στην πλειοψηφία των επεισοδίων αυτό τους βγήκε σε καλό. Συνολικά, η ζυγαριά γέρνει ελαφρά προς το θετικό για τo La Casa de Papel.
Στο La Casa de Papel είναι το τελευταίο επεισόδιο και λίγο από το 9ο που κάτι προσδίδουν στη σεζόν. Μέχρι περίπου τα μισά του 9ου επεισοδίου, δεν υπάρχει τίποτα που να σε κρατάει για ένα δεκάλεπτο συνεχόμενο στην οθόνη χωρίς να αναζητήσεις κάτι γύρω σου που θα σου πάρει την προσοχή.
Υπάρχει μια συγκεκριμένη στιγμή στο τέλος της σεζόν που ελπίζει κάτι βαθιά μέσα σου πως οι σεναριογράφοι πήραν μια τολμηρή απόφαση. Πως έκαναν κάτι πολύ ανατρεπτικό. Μέσα σε 2-3 δευτερόλεπτα, έχοντας και την εμπειρία πια, καταλαβαίνεις τι έχει γίνει. Το ξέρεις πώς όλα θα οδηγηθούν σε happy end και αυτή η ελπίδα γελάει στα μούτρα σου.
Αν είχαν μείνει κάποιοι να συντηρούν το ενδιαφέρον στο La Casa de Papel, εκτός του Καθηγητή, ήταν ο Παλέρμο, ο Μαρσέιγ, ο Μπογκοτά και η Αλίσια. Ε, ακόμα κι αυτούς τους αποδυναμώνει το σενάριο. Μοιάζουν σαν αχρείαστοι, λες και έπιασαν το ζενίθ τους στο πρώτο μισό και μετά ήρθε μια μεγάλη πτώση.
Αν είχαν καταφέρει να εμφανίσουν ένα αντίβαρο στην πλευρά της αστυνομίας, κάπως θα έστρωναν τα πράγματα. Ο Ταμάγιο όμως και ο Άνχελ παραμένουν για κατάργηση άδειας ασκήσεως επαγγέλματος. Κι ο διοικητής της Τράπεζας της Ισπανίας. Κι ο Στρατηγός που εμφανίζουν προς το τέλος που κάθεται και κοιτάζει σαν χάνος όσα συμβαίνουν.
Το φινάλε του La Casa de Papel θα εξαγρίωνε πολλούς, αν δεν είχαν τόσες άλλες σειρές να στραφούν για να ξεχαστούν
Δύο plot twists είναι που τραβάνε έξω από την κινούμενη άμμο το φινάλε του La Casa de Papel, μα κι αυτό όχι για πάρα πολύ.
Σε περίπτωση που μιλούσαμε για ένα ζευγάρι που χωρίζει μετά από 5 χρόνια σχέσης, τότε έχουμε μια περίπτωση που ο ένας από τους δύο φέρθηκε πολύ άσχημα. Και διευκολύνει τον χωρισμό με τη συμπεριφορά του. Έτσι κάνει και το La Casa. Σπρώχνει τους θεατές μακριά του. Και γίνεται μόνο και μόνο για να αποχαιρετιστούν μεταξύ τους οι ηθοποιοί και οι συντελεστές που πέρασαν τόσα πολλά μαζί.
Πάλι τα flashbacks με τον Μπερλίν και με την κατήχηση του σχεδίου από τον Καθηγητή είναι ο «χρυσός» της ταινίας. Όλα τα υπόλοιπα είναι ο «ορείχαλκος». Θα καταλάβετε προς τι αυτή η αναλογία.
Η καλύτερη σκηνή στο δεύτερο μισό της τελευταίας σεζόν είναι το ομαδικό πάρτι που τραγουδάνε όλοι μαζί το Bella Ciao και σε πιάνει ένα ρίγος συγκίνησης γιατί θυμάσαι την πρώτη σεζόν και τη σκηνάρα με τον Μπερλίν και τον Καθηγητή.
Και δεδομένου ότι το Netflix πάει να κάνει και prequel για τον Μπερλίν, αλλά και κορεάτικη εκδοχή του La Casa de Papel, θα αφιερώσουμε στη σειρά έναν Νίνο.
Ας τελειώσουμε καλύτερα μια σχέση βαρετή. Και ας μείνουμε δυο φίλοι, δυο γνωστοί…Ας χωρίσουμε σαν χείλη που ανταμώθηκαν για μια στιγμή.
