«Η ανάγκη για εκκλησιασμό και για συμμετοχή στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας εκφράστηκε έντονα όλο αυτό το διάστημα της αναστολής της λειτουργικής ζωής» δηλώνει στο ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ αποκλειστικά ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Ρόδου Κύριλλος. Επίσης μιλάει για το πόσο επηρέασε ο κορωνοϊός την κατάσταση στην Εκκλησία και τα έσοδά της, για τη Θεία Κοινωνία, το Πάσχα με λοκντάουν, Δεκαπενταύγουστο με περιορισμούς, Χριστούγεννα χωρίς εκκλησιασμό.
-Σεβασμιότατε πόσο επηρέασε ο κορωνοϊός την κατάσταση στην Εκκλησία; Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με τα έσοδα;
Η σοβούσα πανδημία λειτούργησε και λειτουργεί ανατρεπτικά σ᾿ όλες της εκφάνσεις της ζωής των ανθρώπων, κατ᾿ επέκταση και στο εκκλησιαστικό σώμα. Η αναστολή της λειτουργίας των Ναών ή η λειτουργία τους με περιορισμένο αριθμό πιστών, η αναστολή των διαφόρων εκκλησιαστικών δράσεων κ.ά. αποτελούν για την Εκκλησία μια πρωτόγνωρη πραγματικότητα, την οποία διαχειρίστηκε και διαχειρίζεται με μεγάλη δυσκολία, αφού καλείται να διατηρήσει λεπτές ισορροπίες. Ο περιορισμός των εσόδων είναι μια πραγματικότητα, αυτονόητη για κάθε άνθρωπο καλής θέλησης και αντικειμενικής κρίσης. Οι Ναοί παρέμειναν κλειστοί ή λειτούργησαν περιορισμένα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και ταυτόχρονα έπρεπε να καλύψουν τα λειτουργικά τους έξοδα, και αυτό είναι στην παρούσα χρονική συγκυρία δυσχερές δεδομένου ότι τα έσοδα των περισσοτέρων Ναών μας προέρχονται αποκλειστικά από τον οβολό των πιστών.
-Πολύς λόγος έγινε με την Θεία Κοινωνία, μετά με τις λειτουργίες, με τις εορτές όπως τα Θεοφάνεια. Πώς το σχολιάζετε;
Ο πιστός όταν μεταλαμβάνει κοινωνεί του σώματος και του αίματος του Χριστού. Η διαχρονική εμπειρία της Εκκλησίας είναι ότι με την Θεία Κοινωνία δεν μεταδίδονται ιοί και μικρόβια. Οι πιστοί, που όλο αυτό τον καιρό συμμετέχουν στο μυστήριο, εκφράζουν αυτή τη διαχρονική εμπειρία και η Εκκλησία εύστοχα διαχώρισε τον συνωστισμό από την προσέλευση των πιστών στο Μυστήριο και χαρακτήρισε την συζήτηση για την Θεία Κοινωνία “κόκκινη γραμμή”. Είναι γεγονός ότι κάποιοι επιλαμβάνονται της ευκαιρίας να εκφράσουν το αντιεκκλησιαστικό τους πνεύμα και να κλυδωνίσουν με τις απόψεις του, συνήθως ιδεοληπτικές, τις συνειδήσεις των ανθρώπων, στηρίζοντας αυθαίρετα τις απόψεις τους στην επιστημοσύνη τους. Η Εκκλησία απέδειξε ότι μπορεί να διαχειρίζεται τις δυσκολίες που προκύπτουν από την πανδημία και σεβάστηκε τα υγειονομικά μέτρα, παρ᾿ όλο που πολλές φορές αντιμετώπισε άδικη κριτική εξαιτίας μεμονωμένων περιστατικών. Υπάρχει όμως η απαίτηση εκ μέρους της να υπάρχει σεβασμός των ορίων στις σχέσεις πίστης και επιστήμης και να υπάρχει διάλογος για να αποφεύγονται δυσάρεστες καταστάσεις, όπως εκείνη που δημιουργήθηκε κατά την εορτή των Θεοφανείων.
-Περάσαμε Πάσχα με λοκντάουν, Δεκαπενταύγουστο με περιορισμούς, Χριστούγεννα χωρίς εκκλησιασμό. Πώς αντιδρούν οι πιστοί όλο αυτό το διάστημα; Τι σας λένε;
Οι πιστοί δεν αντέδρασαν ομοιότροπα και αυτό είναι αυτονόητο. Αντιμετώπισαν γενικά την πραγματικότητα με αισθήματα λύπης, κάποιοι απ᾿ αυτούς αγανάκτησης, γιατί στερήθηκαν αυτό που αποτελεί ουσιαστικό μέρος της ύπαρξης τους, και το οποίο δεν μπορεί να αντικατασταθεί από ραδιοφωνικές ή τηλεοπτικές μεταδόσεις, όσο και αν αυτές αποτελούν μια παρηγοριά. Για παράδειγμα ήταν άστοχο να παραλληλίζεται το κλείσιμο των Ναών με το κλείσιμο των θεάτρων και των κέντρων διασκέδασης γιατί έχουμε να κάνουμε με διαφορετικά πράγματα, αλλά τη διαφορά αυτή ο άγευστος στην πίστη δεν μπορεί να την κατανοήσει. Ὀλοι γνωρίζουμε, γιατί ακούσαμε ή διαβάσαμε, τις απόψεις που διατυπώθηκαν και διατυπώνονται στις μέρες της πανδημίας, καθώς και τις αντιδράσεις που επιφέρουν. Όμως πρέπει να ομολογήσουμε ότι εν γένει στο κοινωνικό σώμα επικρατούν αλληλοσυγκρουόμενες διατυπώσεις, οι οποίες διαμορφώνουν απόψεις και συμπεριφορές. Οι πιστοί είναι μέλη του κοινωνικού σώματος, μήν το ξεχνάμε σχολιάζοντας ή κρίνοντας.
-Είδαμε ότι οι πιστοί μόλις άνοιξαν οι εκκλησίες, προσήλθαν να εκκλησιαστούν. Τελικά η σχέση μας με την θρησκεία παραμένει αλώβητη;
Η ανάγκη για εκκλησιασμό και για συμμετοχή στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας εκφράστηκε έντονα όλο αυτό το διάστημα της αναστολής της λειτουργικής ζωής. Τη ζήσαμε ακούγοντας τη φωνή και το παράπονο των ανθρώπων του πιστού λαού μας. Η σχέση του λαού μας με την Εκκλησία και τη λατρεία της είναι δυνατή και παραμένει αλώβητη γιατί είναι σχέση ουσιαστική και διαχρονική. Μπορεί κάποτε να φαίνεται ότι δοκιμάζεται αλλά τούτο συμβαίνει στις λεπτομέρειες. Σήμερα δε, που το ζητούμενο είναι η διατήρηση της κοινωνικής συνοχής, θα ήταν σώφρον να αποφεύγονται λόγοι και συμπεριφορές που αποσκοπούν στο να κλονίσουν αυτή τη σχέση.
