Η πανδημία συνεχίζει να βρίσκεται στο επίκεντρο και να «σφυροκοπεί» σύσσωμο, σχεδόν, τον πλανήτη, μιας και ο αριθμός των ημερήσιων κρουσμάτων (όπως και αυτός των διασωληνωμένων και, δυστυχώς, και των θανάτων) παραμένει εξαιρετικά υψηλός. Ωστόσο…
Ωστόσο υπάρχει μια γενικευμένη αίσθηση- που, μεταξύ μας, δεν είναι και τελείως λανθασμένη- πως… φάγαμε το γάιδαρο (δυστυχώς με όλα τα μέρη του σώματός του…) και μας έμεινε η ουρά ο κορωνοϊός συντόμως, αλλά όχι λίαν, θ’ αρχίσει να βρίσκεται σε αποδρομή και θα «σβήσει».
Οι εμβολιασμοί προχωράνε, σε γενικές γραμμές ο περισσότερος κόσμος ανταποκρίνεται (ιδίως οι νεότεροι ηλικιακά σπάνε τα κοντέρ), όλα δείχνουν πως φτάνουμε στην άκρη της διαδρομής. Υπάρχει όμως και μια πολύ κακή συνήθεια: να θεωρηθεί το… «φάγωμα της ουράς» ως κάτι που δεν έχει και τόση σημασία, ως κάτι που και να αποφευχθεί δεν έγινε και τίποτα- μια επικίνδυνη πέρα για πέρα λογική που (θα πρέπει να) κάνει «τζιζ».
Και το να υπάρχει αυτή η νοοτροπία στον μέσο πολίτη μπορεί να πει κανείς πως είναι δικαιολογημένο: οι πολίτες γενικά «επιτρέπεται» να έχουν αδυναμίες, χωρίς βέβαια, να παραμελούν την πολυθρύλητη, πια, «ατομική ευθύνη»,
Γι’ αυτό υπάρχει άλλωστε το κράτος και οι κυβερνητικές λειτουργίες: προκειμένου να «διορθώνουν» αυτό που η ατομική βούληση δεν μπορεί να κάνει σωστά. Φαίνεται ωστόσο ότι η κουλτούρα της χαλαρότητας λίγο πριν το φινάλε της μεγάλης διαδρομής δεν αφορά μόνο τους «απλούς» ανθρώπους, αλλά και τους εμπειρογνώμονες.
Έχουμε μπει για τα καλά- και εν πολλοίς σωστά- σε διάθεση «ανοίγματος». Λογικό μέχρι ένα σημείο: η οικονομία το έχει αδήριτη ανάγκη και, σε ελεγχόμενο πλαίσιο, είναι αναπόφευκτο να γίνει.
Ωστόσο αυτή η λαχτάρα για άνοιγμα ωθεί τους λοιμωξιολόγους (και, ως εκ τούτου, και αυτούς που λαμβάνουν τις τελικές αποφάσεις) σε σκέψεις που είναι εξαιρετικά δύσκολο να εφαρμοστούν στην πράξη.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το πλάνο που υπάρχει για το άνοιγμα των γυμναστηρίων και συζητείται εντόνως. Με δεδομένο πως έχουμε να κάνουμε με κλειστούς χώρους, τα μέτρα που θα διέπουν την εν λόγω (όχι τελεσίδικη, πάντως) απόφαση οφείλουν να είναι εξαιρετικά αυστηρά.
Ποια είναι η μοναδική προϋπόθεση για να ανοίξουν τα γυμναστήρια; Μήπως ο περιορισμός των πελατών, η χρήση μάσκας και η τήρηση αποστάσεων; Όχι βέβαια, διότι κάτι τέτοιο θα συνιστούσε ανούσιο άνοιγμα.
Η μοναδική προϋπόθεση που τίθεται, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, από τους ειδικούς για να μπει κανείς σε ένα γυμναστήριο είναι να φέρει μαζί του πιστοποιητικό εμβολιασμού. Όμως, εδώ το μείζον πρόβλημα είναι το εξής: οι εμβολιασμοί βρίσκονται, ακόμα, στην αρχή τους.
Με δεδομένο πως τα εμβόλια που προορίζονται για τους νέους ανθρώπους, δηλαδή τη βασική πελατεία των γυμναστηρίων, αποτελούνται από δύο δόσεις, η διαδικασία αναμένεται να έχει ολοκληρωθεί το λιγότερο σε δυο ή τρεις μήνες. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει κανένας- ή έστω απειροελάχιστοι- που να βρίσκεται στην ηλικιακή κατηγορία των ανθρώπων που πάνε στα γυμναστήρια και που να έχει το δικαίωμα να πάει άμεσα σε έναν τέτοιο χώρο για να γυμναστεί.
Η λογική λέει το εξής: πως είτε τα γυμναστήρια θα είναι άδεια για κάνα τρίμηνο είτε θα είναι γεμάτα… παρανόμως. Τρίτη «εναλλακτική» δεν υπάρχει. Μόνο αν τους επόμενους δυο ή τρεις μήνες βλέπουμε στα γυμναστήρια ανθρώπους άνω των 50-60 ετών να γυμνάζονται θα είμαστε βέβαιοι πως τα πάντα θα είναι νομότυπα.
Νομότυπα μεν, ανούσια σε επίπεδο ανοίγματος δε. Αν πάλι το άνοιγμα γίνει άμεσα με ουσιαστικούς όρους, αυτόματα θα είναι παράνομο.
Η επιτομή του «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Ας ελπίσουμε, για το καλό και των ανθρώπων που θέλουν να δουλέψουν μετά από τόσο πολύ καιρό αλλά και αυτών που θέλουν να γυμναστούν, πως θα βρεθεί άμεσα η καλύτερη δυνατή λύση.
Μέχρι τότε, προσοχή…
