ΔΙΑΦΟΡΑ

“Ξυπνά νεραιδούλα μου, ξυπνά γλυκό πλάσμα να λάμψει ο ουρανός”: Ραγίζει καρδιές η μητέρα της 7χρονης Αναστασίας

 

Απέραντη είναι η θλίψη για την 7χρονη Αναστασία την ανιψιά της Έρρικας Πρεζεκάκου η οποία τελικά δεν τα κατάφερε και έφυγε από τη ζωή χτυπημένη από μιας σπάνιας μορφής επιθετικού παιδικού καρκίνου.

Οι γονείς της κάνουν κουράγιο και προσπαθούν να αντέξουν την απώλεια της μονάκριβης κορούλας τους, που πάλεψε γενναία με μια άνιση ασθένεια.

Πριν λίγες ώρες η μητέρα της, Ξένια Πρεζεράκου έγραψε ένα συγκινητικό μήνυμα στο Facebook.

Η ανάρτηση της μαμάς της 7χρονης Αναστασίας

Ποιο ριζικό με στοίχειωσε ποια μαύρη γενιάς κατάρα να χάσω τον πατέρα μου να χάσω το παιδί μου;

Κλαίνε οι κάμποι τα βουνά κλαίνε όλοι οι άνθρωποι, νιώθετε τον πόνο μας μαζί και την αγάπη. Αγάπη απεριόριστη μα τσίμπησε το αδράχτι…

Θα μείνει αιώνια ξαπλωτή μιας μάγισσας κατάρα.

Ξυπνά νεραιδούλα μου, ξυπνά γλυκό μου πλάσμα να λάμψει πάλι ο ουρανός να ανθίσουν τα λουλούδια .

Όλη η πλάση σκοτεινή μαζί με την καρδιά μου με τον Ηλία πλάι μου, μα σκίζεται η καρδιά μου. Καλό ταξίδι αστέρι μου .. Σε αγαπάμε πολύ.

«Πήρες τη ζωή της, το πνεύμα της όμως δεν νικιέται» – Τα δραματικά λόγια του πατέρα της 7χρονης Αναστασίας και η έκκληση της Πρεζεράκου

Ο χαμός της μικρής Αναστασίας προκάλεσε τεράστια θλίψη, καθώς έδωσε σκληρή μάχη με μία σπάνια μορφή παιδικού καρκίνου.

Ο πατέρας της 7χρονης, Ηλίας Τριανταφυλλάκης, περιγράφει με συγκλονιστικό τρόπο τρόπο όλες τις δύσκολες στιγμές που έζησε η κόρη του, σημειώνοντας ότι «το πνεύμα της δεν νικιέται».

Ολόκληρη η ανάρτηση του πατέρα της 7χρονης Αναστασίας

«Της πήρες την ακοή, τις κάναμε καρδιές για να τις δείξουμε ποσό την αγαπάμε, της πήρες την αριστερή πλευρά , περπατούσε και ανέβαινε τις σκάλες με ένα χέρι και ένα πόδι, της πήρες την ομιλία, μας έκανε σχήματα με το χέρι , της πήρες το χαμόγελο, μας έλεγε πως χαμογελάει και ας μη φαίνεται.

Της πήρες τη χαρά, τη ζωή της , απομονωμένη από τις φίλες της , την οικογένεια της και το σχολείο της, είχε τους δυο γονείς της κοντά να την αγαπάνε και να την φροντίζουν. Της πήρες την τελευταία απόλαυση – το φαγητό, έβλεπε μαστερσεφ και ξεχνιόταν και έκανε ασκήσεις να μπορέσει να ξαναφάει.

Της έδωσες τον χειρότερο χειμώνα των 150 ετών να πηγαίνει σε ένα παγωμένο σπίτι 15 φορές τη μέρα τουαλέτα. Αναγκάστηκε να φορέσει πάνες αλλά δε την ένοιαξε γιατί την φρόντιζαν οι γονείς της όπως ήταν μωρό.

Δεν ήθελε ποτέ να κάτσει σε παιδικό καρότσι , την έβαλες σε αναπηρικό. Της άρεσε να πηγαίνει στο μοναστήρι και στην εκκλησία , την έβαλες σε νοσοκομείο να μην μπορεί να βγει.

Της άρεσε να φτιάχνει τα μαλλιά της , της πήρες αρκετά. Τώρα πας να της πάρεις την ανάσα της , μόνο έτσι μπορείς να την λυγίσεις. Όμως δεν την κερδίζεις, ότι και να γίνει δεν μπορείς. Το πνεύμα της δε νικιέται».



ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ