Σε αυτό το διάστημα των περίπου 5 μηνών στο MasterChef που ολοκληρώθηκε χθες, πόσες φορές θυμάστε να ασχολείστε με τσακωμούς, δολοπλοκίες, ίντριγκες και όλα τα συνώνυμα τους; Πόσες φορές θυμάστε να κάνετε το ίδιο με το Survivor;
Survivor και MasterChef είναι δύο προγράμματα με ίδια αποτελεσματικότητα στα ποσοστά τηλεθέασης, με το πρώτο να προπορεύεται για μερικές μονάδες που δεν στοιχειοθετούν όμως τόσο μεγάλη διαφορά σε εμπορικό επίπεδο, ενώ η κοινή τους πορεία από τον Ιανουάριο έδειξε ότι στο δυναμικό κοινό το MasterChef έχει μια βραχεία κεφαλή. Είναι άλλωστε και τα δύο τους τηλεοπτικά brands.
Με το MasterChef να έχει τελειώσει και τυπικά, ποιο από τα δύο θα μείνει περισσότερο στη μνήμη του κοινού και πιο εκτιμάει τελικά περισσότερο;
Από τη μία έχουμε το Survivor, ένα ριάλιτι στο οποίο αυτή τη στιγμή δεν έχει μείνει κανείς παίκτης που να αξίζει τη νίκη, με εξαίρεση την Ελένη Χαμπέρη. Κανείς δεν είναι κοινής αποδοχής. Όποιος το πάρει, θα υπάρξει μεγάλη μερίδα του κόσμου που θα βρει κάτι να του προσάψει και δεν θα είναι άδικο αυτό.
Από την άλλη έχουμε το MasterChef που – επιτέλους – απέδωσε δικαιοσύνη και είδαμε για πρώτη φορά να αναδεικνύεται γυναίκα νικήτρια μετά από 6 άντρες νικητές. Και δεν ήταν απλά μια γυναίκα. Ήταν μια γυναίκα, η Μαργαρίτα, που το κατέκτησε με το σπαθί της, με τις μαγειρικές της ικανότητες, όχι με το φύλο της, αλλά με το φύλλο της, για να κάνω κι ένα μαγειρικό λογοπαίγνιο. Μια Μαργαρίτα που δεν πρέπει να υπάρχει τηλεθεατής να έχει να την ψέξει για κάτι. Δεν το συναντάμε συχνά στα ριάλιτι, αν και στο MasterChef είναι πιο πιθανό.
Από τη μία έχουμε το Survivor που παίζεται για 6 μήνες και βάζει πλώρη για να αγγίξει τον 7ο, με στόχο το κέρδος. Επιχειρηματικά είναι λογική κίνηση. Όμως το κοινό δεν είναι καθόλου υποχρεωμένο να κρίνει μια παραγωγή με αυτό το κριτήριο. Το κοινό βλέπει μια παραγωγή που ξεζουμίσει ανθρώπους κι αυτό δεν αφορά μόνο στη διάρκεια του ριάλιτι, αλλά και στον τρόπο που τους χειρίζεται μόλις βγουν. Δύο και τρεις συνεντεύξεις στο LoveIt, συνέντευξη στον Μουτσινά, πέρασμα από 4-5 εκπομπές του ΣΚΑΪ και για ένα εξάμηνο «μου ανήκετε».
Από την άλλη, έχουμε ένα MasterChef που τελειώνει εκεί που πρέπει.
Από τη μία έχουμε ένα Survivor στο οποίο ο παρουσιαστής του δικαιολογεί ένα έπαθλο εκμετάλλευσης και κακοποίησης ζώων και η παραγωγή δε βγαίνει να ζητήσει ένα συγγνώμη.
Από την άλλη έχουμε το MasterChef.
Από τη μία έχουμε μηχανορραφίες παικτών, με διαφορετικούς συσχετισμούς να εμφανίζονται κάθε φορά και με την παραγωγή να εξωθεί σε αποχώρηση τους δύο μοναδικούς που δεν άλλαξαν καθόλου, τον Τζέιμς και τον Μπάρτζη. Βλέπουμε μέχρι και να υποκινεί η παραγωγή λεγόμενα ή και πράξεις που ουσιαστικά εκθέτουν τους παίκτες, όπως αυτό το γελοίο θεατρικό μετά την αποχώρηση Τριαντάφυλλου.
Από την άλλη, στο MasterChef η μόνη κόντρα ήταν αυτή του Διονύση και της Ανούς με τη Μαρίνα, η οποία δεν άλλαξε. Άρα δύσκολα μπορεί να πει κάποιος με σιγουριά ότι έγινε για την τηλεθέαση ή προωθήθηκε επί τούτου. Φάνηκε να είναι απλώς μια αντιπαράθεση δύο αταίριαστων πλευρών που λόγω της συγκατοίκησης σε ένα σπίτι και της κάμερας έπαιρνε μεγαλύτερες διαστάσης. Για κάθε τέτοια κόντρα όμως, το MasterChef μας έδωσε μια Μαργαρίτα «οικουμενική» κι έναν Παύλο που πέρασε μερικά πολύ όμορφα μηνύματα.
Είναι παράξενο, αυτό το κείμενο έχει περισσότερες λέξεις να πει για το Survivor, αλλά είναι το MasterChef αυτό που θα κρατήσει περισσότερο στη μνήμη ως ένα πρόγραμμα που κάτι είχε να πει. Κι αυτό το γράφει κάποιος που δεν έχει χάσει επεισόδιο Survivor από τον Φεβρουάριο και μετά, ενώ MasterChef έχει δει μόνο αποσπασματικά.
Κι ίσως αυτή να είναι η εξήγηση γιατί για 5 σεζόν τώρα παραμένει στα ίδια στάνταρ, ενώ το Survivor πήγε από την κορυφή στον πυθμένα και ξανά στην κορυφή. Ίσως αυτή να είναι η εξήγηση γιατί οι Σωτήρης Κοντιζάς, Πάνος Ιωαννίδης και Λεωνίδας Κουτσόπουλος αρνήθηκαν πρόταση της Acun Medya με ιλιγγιώδες ποσό και προτίμησαν να μείνουν σε μια παραγωγή με ίσως λιγότερες απολαβές, αλλά με ένα γνώριμο και σταθερό ποιοτικό υπόβαθρο που δεν θα αλλοιώσει την εικόνα τους στη βασική τους δουλειά, στον χώρο που δουλεύουν και ζουν.
