Άρθρο του Ιωάννη Παππά
Έχουν περάσει μόλις 10 ημέρες και η πυρκαγιά της Ρόδου μοιάζει πολύ μακρινή. Όχι γιατί ήταν μικρή ή ασήμαντη από τη στιγμή που κάηκαν περίπου 10.000 – 11.000στρέμματα δάσους και σπάνιος περιβαλλοντικός πλούτος αλλά γιατί ήρθαν και άλλες πυρκαγιές, δυστυχώς μεγαλύτερες. Η Εύβοια, η βόρεια Αττική, η Μάνη, η Μεσσηνία, η Ηλεία, η Αρκαδία, η Φωκίδα και είχε προηγηθεί η Αχαΐα. Είναι δυστυχές να μετράμε πύρινα μέτωπα και να χάνουμε τον λογαριασμό. Να μετράμε εκτάσεις δάσους και παρθένας φύσης και τα μηδενικά να πολλαπλασιάζονται. Να μετράμε καμένα σπίτια και επιχειρήσεις και ευτυχώς να μην μετράμε χαμένες ανθρώπινες ζωές.
Τα πύρινα μέτωπα μας φέρνουν με τρόπο βίαιο και συχνά οδυνηρό αντιμέτωπους με την σκληρή πραγματικότητα. Μας φέρνουν αντιμέτωπους με αλλαγές που δεν έγιναν και με αποφάσεις που δεν πάρθηκαν όταν έπρεπε. Και πρέπει να πάμε πολύ πίσω για να βρούμε την αρχή του προβλήματος.
Η στιγμή όμως δεν είναι η κατάλληλη για να κάνουμε αναδρομή και να διαπιστώσουμε ποιος έκανε εγκληματικά λάθη. Θα έρθει η ώρα να γίνει αυτό και είναι δική μας υποχρέωση η απόδοση των ευθυνών να γίνει στο ακέραιο και με την πρέπουσα αυστηρότητα.
Είναι όμως η στιγμή να διαπιστώσουμε αλήθειες που ξέρουμε καλά ως λαός αλλά για άλλους λόγους ξεχάσαμε και κάναμε ότι δεν βλέπουμε.
Τα πύρινα μέτωπα και η διαχείριση της κρίσης στο πεδίο, ανέδειξε δύο συστατικά στοιχεία που μπορούν να αποτελέσουν οδηγό για το μέλλον. Είναι συστατικά τα οποία έρχονται από πολύ παλιά και είναι άμεσα συνυφασμένα με την κουλτούρα των Ελλήνων. Το φιλότιμο και η αλληλεγγύη. Το φιλότιμο, η έννοια που δεν περιγράφεται με μία λέξη σε καμία γλώσσα του πλανήτη, και η αλληλεγγύη, ένα συστατικό στοιχείο του έθνους μας, αναδύθηκαν μέσα από τις στάχτες των πυρκαγιών. Φιλότιμο και αλληλεγγύη μέσα από τους χιλιάδες εθελοντές που έσπευσαν να βοηθήσουν τους ήρωες πυροσβέστες, που προσέφεραν από το υστέρημά τους μετά από μία δύσκολη χρονιά για να βοηθήσουν όσους επλήγησαν από τις πυρκαγιές, προσέφεραν φαγητό μέχρι και στέγη. Είναι άνθρωποι που είδαν το μήνυμα εκκένωσης του 112, ένα εργαλείο που κάποιοι είχαν αχρηστεύσει και τώρα το λοιδορούν παρόλο που έσωσε ζωές, έδιωξαν τον αδύναμο πληθυσμό και έμειναν να παλέψουν στο πλευρό των πυροσβεστών, έπιασαν τα λάστιχα με το νερό για να σώσουν ό,τι μπορούν.
Τα πύρινα μέτωπα ανέδειξαν όμως και ένα άλλο γεγονός. Ότι στο μέλλον δεν χωρούν ο ωχαδερφισμός και η μετριότητα σε κανένα φάσμα της δημόσιας σφαίρας. Όταν τα πράγματα είναι κρίσιμα, δεν χωρούν ούτε λογιστικές αντιλήψεις, ούτε μικροδιαχείριση για πρόσκαιρα οφέλη. Τα πρόσκαιρα οφέλη εξελίσσονται σε μακροπρόθεσμες ζημίες για τον ελληνικό λαό και δεν πρέπει να επιτρέψουμε να γίνει αυτό.
