Το μήνυμα του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτη Ρόδου κ.κ. Κυρίλλου για τον εορτασμό του Πάσχα.
«Αδελφοί και τέκνα εν Κυρίω αγαπητά.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ
Αναστάσεως ημέρα. Πάσχα Κυρίου Πάσχα. Την Ανάσταση του Κυρίου Ιησού Χριστού εορτάζουμε, τα νικητήρια παιανίζουμε και οικειοποιούμενοι τη λιγυρόφθογγο φωνή του Υμνωδού μυριόστομα ψάλλουμε, διακηρύσσοντας και αναζωπυρώνοντας την πίστη και την ελπίδα μας• «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, της αιωνίου απαρχήν, και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον, τον μόνον ευλογητόν των Πατέρων, Θεόν και υπερένδοξον».
Αλλ’ ο εφετινός εορτασμός είναι τελείως διαφορετικός από όλους τους προηγούμενους, που ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι βιώσαμε. Η επελθούσα ως μάστιγα παγκόσμια πανδημία και τα εξ εκείνης μέτρα προσδιορίζουν την εορταστική αναστάσιμη έκφρασή μας. Εμείς οι Κληρικοί, τελούντες τα της λατρείας μας κλειδωμένοι στους Ναούς μας, βιώνουμε την ιδιότυπη μοναξιά μας και εσείς, ο λαός μας, οι άνθρωποί μας, στον κατ οίκον περιορισμό σας, είστε απομακρυσμένοι, κατά την πασχάλια τούτη ανοιξιάτικη νύκτα, από τον φυσικό για κάθε Ορθόδοξο Χριστιανό χώρο, τον ιερό Ναό.
Παράξενη η ενεστώσα πραγματικότητα. Άνθρωποι μόνοι στα σπίτια τους, στα νοσοκομεία, στις μονάδες εντατικής θεραπείας, αποκομμένοι βίαια από αγαπημένα πρόσωπα, από την κοινωνία, είναι χαρακτηριστικά αυτής της πανδημίας. Η απομόνωση μπροστά στην απειλή και τον φόβο, η διακοπή της φυσιολογικής καθημερινότητας των ανθρώπων, η ακύρωση του τρόπου, με τον οποίο επιχειρούμε να κατανοήσουμε τη ζωή και τον θάνατο, είναι από τις χειρότερες συνέπειες της νόσου.
Πέρα από τον θάνατο, την οικονομική παράλυση, την ανεργία, την ταραχή που προκαλεί στο διεθνές σύστημα, ο νέος κορωνοϊός πληγώνει βαθειά και όσους δε θα νοσήσουν, ανατρέποντας την καθημερινότητα όλων, διαταράσσοντας συμπεριφορές, τελετουργίες και νοοτροπίες αιώνων. «Ο εγκλεισμός των πιστών σε όλο τον κόσμο αυτές τις μέρες αναδεικνύει το μνημειώδες, ιστορικό μέγεθος της ανατροπής» .
Σήμερα, λοιπόν, μέσα σε τούτη τη γεμάτη από απορία και κατήφεια καινοφανή εμπειρία μας, όπου η σκιά της νόσου και της εξ εκείνης απειλής του θανάτου απλώνεται βαρειά και δυσκάθεκτος στα πέρατα της οικουμένης, εορτάζουμε την Ανάσταση του Κυρίου. Ο Χριστός ανέστη, το φως ανέτειλε από το κενό μνημείο και διαυγάζει φωτίζοντας τα πέρατα.
Εκείνος εμφανίζεται στις Μυροφόρες γυναίκες ευαγγελιζόμενος τη χαρά, παρουσιάζεται στους τρομαγμένους Μαθητές δίνοντάς τους την ειρήνη, συναντά τον καθένα από μας και απαντά στην απορία του με τον λόγο που απηύθυνε στη Μάρθα, που θρηνούσε για τον θάνατο του Λαζάρου: «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή• εκείνος που ζει και πιστεύει σε εμένα, κι αν πεθάνει, θα ζήσει• και καθένας που ζει και εμπιστεύεται εμένα δεν θα πεθάνει ποτέ», υποβάλλοντας ταυτόχρονα την ερώτηση: «Πιστεύεις τούτο;».
Ποια απάντηση μπορούμε εμείς να δώσουμε σήμερα, εν μέσω εποχής κορωνοϊού, στο ερώτημα τούτο του Αναστάντος Χριστού; Για τον Χριστιανό, πίστη σημαίνει ότι πιστεύεις σε κάποιον, όχι σε κάτι. Το έργο του Θεού, η παρουσία Του μέσα στην ιστορία του κόσμου και του ανθρώπου, αποτελούν την αφετηρία της εμπιστοσύνης μας στο Πρόσωπό Του, προσδιορίζουν το σημείο συνάντησης μαζί Του, νοηματοδοτούν μια σχέση προσωπική, δηλαδή ουσιαστική, η οποία έχει τη δυνατότητα υπερβάσεως καιρών και χρόνων και καταστάσεων, γιατί «Νεοποιεί τους γηγενείς, ο Πλαστουργός χοϊκός χρηματίσας» και, κατά την αξιωματική έκφραση της ομολογίας μας, έκανε τα πάντα «δι’ ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν», την προσωπική δηλαδή και κοινωνική μας ολοκλήρωση στα πλαίσια της Βασιλείας Του, της νέας πραγματικότητας που έφερε στον κόσμο και τον άνθρωπο, η οποία καταργώντας τον έσχατο εχθρό, που είναι ο θάνατος, ακυρώνει και καταργεί όλους τους προπομπούς και συνοδούς του.
Επομένως, την παρούσα πραγματικότητα της κρίσεως εξ αιτίας της πανδημίας, ως Χριστιανοί, μέλη τίμια της Εκκλησίας, του σώματος του Χριστού, χρειάζεται να τη δούμε ως μια ευκαιρία να παλέψουμε με την πίστη μας, ως μια ευκαιρία να αναθεωρήσουμε τη σχέση μας με τον Θεό μας και τον συνάνθρωπό μας.
Ο εορτασμός του Πάσχα δεν είναι ένα «θρησκευτικό έθιμο», δεν εξαντλείται στο εξωτερικό περίβλημά του, όσο και αν αυτό μας συγκινεί και συνεργεί στο να εκφράσουμε το Πασχάλιο βίωμά μας. Είναι η πρόσκληση της Εκκλησίας για μια επανατοποθέτηση αξιών και πραγμάτων στη ζωή μας, αποτελεί την ευκαιρία για την υπέρβαση κάθε δεδομένου και αυτονόητου, κάθε δηλαδή οσμής θανάτου στην ύπαρξή μας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μέσα στην αναθεώρηση αυτών των σχέσεων και πραγμάτων θα έλθουμε σε επαφή με τη μοναξιά που υπάρχει στη ζωή μας, το κενό που βιώνουμε, το ανεκπλήρωτο της υπάρξεώς μας. Αυτή η μοναξιά φαίνεται σήμερα εντονότεροι εξαιτίας των περιοριστικών μέτρων της πολιτείας. Αλλά χρειάζεται να γνωρίζουμε ότι ο Χριστός γνωρίζει την υπαρξιακή μοναξιά της ανθρωπότητας, γιατί τη βίωσε έντονα, ιδιαίτερα τις ώρες πριν τη Σταύρωση και πάνω στον Σταυρό.
Εκείνος σηκώνει στους ώμους Του την κατάντια της ανθρωπίνης φύσεως και έρχεται ως Λυτρωτής, «θανάτω θάνατον πατήσας», να σώσει τον άνθρωπο από τον Άδη, από την απόλυτη μοναξιά του θανάτου, και να τον φέρει σε μια νέα ζωή, όπου δεσπόζει η αγάπη Του, το ανέσπερο Φως της Αναστάσεώς Του. Αυτή η παραδοχή αποτελεί και την αφετηρία της ελπίδας μας ότι θα βγούμε από το σκοτάδι αυτής της κρίσης.
Αγαπητοί αδελφοί και τέκνα εν Κυρίω.
Ο ιστορικός χρόνος που μας δίνεται να διανύσουμε ως άνθρωποι είναι πολύ ελάχιστος για να χωρέσει μέσα σ’ αυτόν το πλήρωμα των μυστηρίων του Θεού. Μέσα όμως σ αυτόν μπορεί να δώσουμε το δικό μας προσωπικό παρόν, για ένα καλύτερο σήμερα, για ένα αισιόδοξο αύριο, για την μετα-κορωνοϊό εποχή, που σύντομα θα έλθει.
Με την πεποίθηση ότι ο καθημερινός αγώνάς μας δεν είναι χίμαιρα και ουτοπία. Με την διάθεση για αγώνα πνευματικό, ως άνθρωποι πίστεως στον Αναστάντα Κύριο, με αγάπη προς Αυτόν και τον συνάνθρωπο, με σεβασμό στις αξίες, τα ιδανικά και τις παραδόσεις μας.
Χριστός ανέστη, αδελφοί και τέκνα εν Κυρίω.
Ευχόμαστε το ανέσπερο φως της Αναστάσεως να λάμψει στις καρδιές όλων των ανθρώπων. Να διαλύσει το σκοτάδι της ενεστώσης πανδημίας αλλά και κάθε κοσμικό σκοτάδι που ταλαιπωρεί τη σύγχρονη ανθρωπότητα. Να διασκεδάσει τη νύκτα της κατήφειας και της θλίψης που σε πολλούς ανθρώπους κυριαρχεί. Να διασκεδάσει μαζί με κάθε μοναξιά και την ιδιότυπη μοναξιά των ημερών μας και να φωτίσει την ύπαρξή μας για να γίνει και ο κόσμος μας φωτεινός και χαρούμενος, όπως πραγματικά τον οραματιζόμαστε.
Χρόνια πολλά, ευλογημένα και γεμάτα από το φως της χάριτος του Αναστάντος Σωτήρος Χριστού.
